Phnom Penn en haar gruwelen

Helleu!

What news from the other side of the world?

Ehm, geen ziekenhuizen meer gezien de laatste tijd..

Nah ja, in Cambodja heb ik nog een voet in zo’n eng gebouw durven zetten om mijn bloed te schenken aan een kinderziekenhuis. Honderden kinderen overlijden daar jaarlijks aan malaria en tuberculose, dus dat was het wel waard om die witte jassen weer eens te zien.
--------------------------------------------
Ik wil jullie graag nog iets vertellen over:

CAMBODJA en haar trieste geschiedenis

30 jaar geleden (1975-1978) heeft het ultra-communistische Khmer Rouge regime onder leiding van Pol Pot Cambodja een gruwelijk hoofdstuk in de geschiedenis bezorgd. Geschat wordt dat 3 miljoen slachtoffers zijn omgekomen gedurende deze periode. Deze oorlog is een van de gruwelijkste in de geschiedenis der oorlogen.

In Phnom Penn heb ik de gevangenis S(ecurity Office)-21 bezocht wat nu een museum is. In 1962 was dit nog een basis- en een middelbare school midden in een woonwijk. Dit gebouw veranderde later in een van de ergste gevangenissen van de Khmer Rouge. Alle klaslokalen werden omgetoverd tot cellen. Dit waren eenpersoons- of massacellen waar ze aan kettingen of ijzeren staven geketend zaten. Gevangenen hier werden systematisch op de meest vreselijke wijzen gemarteld, soms over een periode van maanden.

S-21 heeft in totaal 17.000 mensen geprocedeerd waarvan 7 het overleefd hebben. :-S

Alle mensen uit alle delen van Cambodja die enigzins een bedreiging vormden voor de Khmer Rouge werden omgebracht. Maar er zijn ook slachtoffers gevallen uit de landen: Engeland, Nieuw-Zeeland, Australie, Vietnam, Canada, Thailand, Pakistan, Amerika, India en Laos. Maar het merendeel kwam ongetwijfeld uit Cambodja.

De slachtoffers waren (fabrieks)arbeiders, boeren, ingenieurs, intellectuelen, studenten, leraren, professoren, technici en zelfs diplomaten en ministers. Gehele families, vanaf de bodem, van de gevangenen werden massaal omgebracht. Inclusief hun pas geboren kinderen. Kan je nagaan wat een organisatie.. Voodat de gevangenen in cellen geplaatst werden, werden ze gefotografeerd. Gedetaileerde biografien van hun jeugd af tot aan hun arrestatie waren achterhaald. Daarna werden ze ‘gestript’ tot hun ondergoed en zonder enige bezitting in een cel (o,8 bij 2 mtr.) gestopt waar ze direct op het beton sliepen zonder enige voorziening op een emmer om in te plassen na dan. Deden ze dit laatste zonder toestemming: 20-60 zweepslagen.

Regels waar de gevangenen zich aan moesten houden (in ‘t engels ff hoor):

1. You must answer accordingly to my questions. Do not turn them away.
2. Do not try to hide the facts by making pretexts of this and that. You are strictly prohibited to contest me.
3. Do not be a fool for you are a chap who dares to thwart the revolution.
4. You must immediately answer my questions without waisting time to reflect.
5. Do not tell me either about your immoralities or the revolution.
6. While getting lashes or electrification you must not cry at all.
7. Do nothing. Sit still and wait for my orders. If there is no order, keep quiet. When I ask you to do something. You must do it right away without protesting.
8. Do not make pretexts about Kampuchea Krom in order to hide your jaw of traitor.
9. If you do not follow all the above rules, you shall get many lashes or electric wire.
10. If you disobey any point of my regulations you shall get either ten lashes or five shocks of electric discharge.

De gevangen mochten echt helemaal niets. Ze waren niet eens toegestaan hun positie te veranderen om proberen te slapen. Ze moesten eerst toestemming vragen. Dit zelfde geldt voor plassen, praten, et cetera.

Kinderen van 10 tot 15 jaar werden door de Khmer Rouge geselecteerd en getraind om als bewakers te fungeren. In een mum van tijd werden zij ongelooflijk kwaadaardig. Ze waren buitengewoon wreed en onrespectvol tegen de gevangenen.

Als er al enige medische hulp was, bestond het personeel voornamelijk uit, uiteraard ongetrainde, kinderen. Medicijnen waren sowieso niet beschikbaar. Niet alleen door kogels dus, maar ook door de extreme en onhygienische omstandigheden vonden vele gevangenen de dood.

Een film, honderden foto’s van slachtoffers, marteltuigen en schilderijen (gemaakt door een overlevende) zijn in voormalig S-21 tentoon gesteld. Het gebouw is grotendeels in die staat gebleven zoals het toendertijd was. Zo beleef je de gruweldaden extra intens. De cellen, de marteltuigen, bloed, geschriften op muren, prikkeldraad en meer is nog aanwezig.

Onderaan zie je het gebouw S-21 gefotografeerd. Ook de schilderijen van de martelingen, marteltuigen en de cellen

Ik heb bewust geen foto’s genomen van de foto’s van de slachtoffers die hier hingen en van de vele schedels die er lagen. Het voelde niet goed. Een soort van respect idee.
--------------------------------------------

The Killing Fields

De volgende dag heb ik een van de vele massagraven bezocht net buiten Phnom Penn. Daar liggen 8.965 slachtoffers begraven.
Bij aankomst nader je als eerste het monument. Dit is een hoge toren bestaande uit meerdere verdiepingen, 5-6 geloof ik. Op de grond ligt een stapels kledingstukken van slachtoffers. (Deze kom je eigenlijk overal op het terrein tegen.) Op de andere verdiepingen liggen honderden, zowel niet duizenden, schedels met al hun breuken van dien tentoongesteld. Horrible.

Zeven graven waren speciaal gemarkeerd: alleen onthoofden, alleen vrouwen, alleen kinderen, enz. Bij het massagraf van de kinderen stond een boom die ik eerder gezien had op een schilderij. Kinderen werden bij hun enkels vastgepakt en, als een mat die je uitklopt, tegen de boom doodgeslagen. Het bloed is nog zichtbaar. Ook werden jonge lichte kinderen omhoog gegooid en 'uit de lucht' geschoten.

This all is so impressive. Zelfs nu ik er weken naderhand over schrijf, voel ik nog steeds het hele akelige gevoel over me heenkomen.

Ik heb wel foto’s van de kledingstukken in het monument genomen en van een afstandje het monument zelf. Maar ik kon het op de één of andere manier eveneens niet over mijn hart verkrijgen om de vele, vele schedels vast te leggen.
--------------------------------------------

Dit was nog even een verhaal wat op zich heeft laten wachten, maar zeker de moeite waard is om met jullie te delen.

Gisteren heb ik een toch gemaakt naar 'De gouden Driehoek'.

Dat is een drielandenpunt waar Myanmar, Laos en Thailand bij elkaar komen. Daar is destijds veel opium gesmokkeld en nu dus behoorlijk streng bewaakt. Het was geweldig. We zijn met een mini longtale-bootje even naar alle landen gegaan. Dat bootje ging me toch hard!! Echt super cool. Natuurlijk zat ik voorin de boot dus lekker m'n haar in de wind HIIHAAAAA. Dat was ff lekker.

Binnen 3 dagen wil ik naar Laos vertekken om daar een toer door het land van ongeveer 15 dagen te maken. Zo ga ik van het noorden naar het zuiden van Laos en dan door naar Bangkok. En jaahaaaa.... van daaruit zal ik dan
e i n d e l i j k naar Sydney vliegen!

Pffff, het moest er eens van komen. Niet dat ik dolgraag wil ofzo, maar behalve het feit dat m'n geld bijna op is, komt m'n mammie me opzoeken in Oz voor een paar weken. :-D

Hartstikke leuk natuurlijk, maar bespeur ik daar een deadline? Jazeker! :-(
Anywayz, het is maar goed ook, want ik moet echt werken, anders zien jullie me samen met m'n moeder thuiskomen! En van mijn kant uit zie ik dat nog niet echt zitten :-S
--------------------------------------------

Een knallend uiteinde gewenst en voorzichtig doen he?!

B.T.

(heeft een Israelier verzonnen met wie ik paar daagjes opgetrokken ben. Mijn naam komt oorspronkelijk uit het Hebreeuws en wordt ongeveer zo uitgesproken: bietie oftewel B.T. haha. Goed he?!)