Geloof jij of ik het?

Hey peeps,

How are ya?! I'm good!

Heb weer wat meegemaakt, maar het is wat anders dan jullie evt. zouden verwachten.. Het is echt geen spannend verhaal, maar ik vind, wel interessant ;-)

Ciri & Nick, de eigenaren van Sahara Trails, hadden me al weken geleden uitgenodigd. Ik zei ja, dat ik graag op de uitnodiging in ging, maar dat ik nog even moest kijken wanneer. Nou, gisteren is het er van gekomen.

Om 17.50 uur zijn we daar. In de kerk (van je stoel gevallen? Kom, klim er maar weer op, it's all good).

Jep, that's right. Mijn allereerste kerkbezoek! Iemand destijds in nederland had me al een beetje wakker geschud. Hij is een orthodox gelovige mag ik hem wel noemen. Een lastige verhouding is dat met iemand die in de evolutie geloofd. Hihi. Het was daarom wel een hele leuke ervaring en liefde, uit mijn perspectief, heeft echter niets te maken met geloof, huidskleur of weet ik wat.

Anywayz.. het onderwerp geloof bleef dus wel in m'n achterhoofd zitten sindsdien.

Toen we aankwamen was ik een beetje verbaasd. Het was een plat gebouw wat helemaal niet op een kerk leek. Van binnen was het ingericht als een grand café. Bij binnenkomst staan er hapjes en allemaal verschillende soorten taart klaar om versnaperd te worden. Onbeperkt koffie of thee staat ook klaar om te consumeren.
Mensen met gewone moderne kleren druipen binnen waarvan de meeste met een bijbel in hun hand als bagage en schijnen elkaar allemaal goed te kennen. Kinderen spelen en ik zie allemaal vrolijke gezichten.

De tafeltjes zijn over de gehele zaal verspreid, de stoelen zijn modern en zitten gemakkelijk. Achterin de (feest)zaal staan instrumenten klaar om bespeeld te worden.

Het is 18.00 uur. Mensen schuifelen naar hun uitgekozen tafeltjes en de band begint te spelen. Mooie moderne noten weerklinken in het gebouw en de mensen staan allemaal vol passie mee te zingen. Sommige hebben hun armen gespreid als ze de muziek en de woorden nog meer tot zich willen laten komen.
De songtekst wordt op een groot plasmascherm geprojecteerd, zodat iedereen in staat is mee te zingen. Er hangt een hele fijne, saamhorige en warme sfeer.

Een paar jonge meiden nemen om de beurt de microfoon in handen na een paar liederen. Ieder houdt haar eigen anekdote met hetgeen ze graag kwijt willen. Uiteraard kwam er regelmatig één bepaald woord in voor. Ook werd ik welkom geheten als nieuweling met applaus en alle hoofden op me gericht en al. Ugh. Dat hoefde nu ook weer niet :S

De laatste spreekster riep een jongeman naar voren. Zijn naam is Ben. Een extraverte en heel grappig persoonsoonlijkheid die helemaal straalde. Hij kan heel veel woorden in een paar seconden stoppen. Heel knap in ieder geval ;-)

Hij was de predikant van die avond en zijn onderwerp was: vreugde.
Hij betrok zijn publiek actief bij zijn preek en liet tussendoor pen en papier uitdelen om 5 dingen op te schrijven waar JIJ vreugde uit haalt.

Een paar keer gaf ie een vers aan wat je mee kon lezen. Direct daarna gaf ie vele voorbeelden uit 't dagelijkse en uit zijn eigen leven met betrekking tot 'vreugde'.

Mensen lachten veel (leek dan ook echt af en toe eerder een commediant) en zijn passie is zo groot dat zijn mond hem amper bij konden houden.

Ik, als een niet Christen, vond het prachtig. vele levenswijsheden en mijnsziens absolute waarheden werden er gepreekt (?). Zijn optreden gaf duidelijk mensen inspiratie, geloof, kracht en hoop. Iedereen verhaalt zijn woorden op zijn eigen persoonlijke manier nanier en haalt er het zijne uit.

Ben vertelde dat de Heer ons niet gemaakt heeft om te doem-denken, bij de pakken neer te zitten, chagrijnig of angstig te zijn enzovoort, maar dat iedereen graag happy en vreugdevol wil zijn, wil lachen en problemen/moeilijkheden positief wil kunnen benaderen. Iemand die lach is zoo mooi, is het niet? Als je iemand van geluk, uit vrolijkheid ziet stralen, dan roept dat toch iets in je op, niet?

Het kwam erop neer dat hij mensen aanmoedigde vreugdevol te zijn. Het leven te omarmen, zoals het is en zoals het komt.
Hoe moeilijk sommige situaties ook zijn, heb vertrouwen dat het beter wordt.
En dat het érgens, hoe ver te zoeken soms ook, goed voor is. Persoonlijke groei?
Met positieviteit en luchtigheid kom je veel verder dan in emoties of situaties te blijven hangen.

Ik heb van een zeer goede vriend destijds een mooie spreuk in posterformaat gekregen:

"Je gezicht is je eigen weerbericht. Als je goed kijkt, zie je je eigen bui al hangen."

Humeur is iets wat je overgeeft aan anderen. Zit je collega met een droevig of chagerijnig gezicht op het werk, dan wordt jij daar niet vrolijker van.

Ikzelf ervaar regelmatig als ik ff minder in m'n vel zit dat ik volledig opklaar als ik onwillekeurig lachende, stralende gezichten zie. Of iemand kom je tegen (buschauffeur, cassière, who ever) en die is dan net even heel erg vriendelijk voor je. Soms kunnen het ook herinneringen zijn aan een heel leuk/fijn/gek moment wat me dan laat realiseren dat 't allemaal niet zo moeilijk, erg of grauw is als ik dacht dat 't was.

Een heel mooi voorbeeld:

Ik liep eens een paar jaar geleden in centrum Amsterdam. Het ws een grauwe drukke doordeweekse dag en iedereen die over straat liep, leek genoeg dingen aan zijn hoofd te hebben. Je ziet mensen met klagelijke uitdrukkingen op hun gezichten vanwege het frisse weer en de regen zo nu en dan. Mensen lopen met vlot en gezichten zijn naar beneden gericht, ogen kijken bedenkelijk, onrustig wegens het niet kunnen doorlopen of kijken starend voor zich uit alsof ze op de automatische piloot ingesteld staan.
Enfin, er hing geen vrolijk feertje in ieder geval. Zelf voelde ik me ook niet denderend vrolijk ofzo en ik viel dus in het niet in de massa.

TOT daar een jongeman aan de binnenkant van het brede trottoir stond. hij viel niet echt op in de menigte, maar als je een beetje wakker was, zag je 'm. Hij had een zelfgemaakt, uiterst eenvoudig bordje in zijn hand. Het karton was vuilwit, maar de dikke zwarte letters waren duidelijk leesbaar:

SMILE

Zijn boodschap was zo simpel. Smile.. Ik bleef staan, keek om me heen en zg wat een trieste bende het eigenlijk was in hartje Amsterdam. Ik keek nog eens naar mijn boodschapper en glimlachte. Hij vroeg geen geld, hij stond daar gewoon. Hij zag me, we wisselden blikken uit dat we elkaar begrepen en dat ik hem bedankte en mijn verdere dag was meer dan goed. Het patroon van dingen in een roes doen was verbroken.

De hele verdere dag voelde ik me gelukkig en alles beviel me wat ik zag. Als ik om me heen keek, zag ik nog steeds dezelfde grauwe gezichten, maar ik moest daarom alleen maar lachen. Wat zonde nou dat zij allemaal dit gevoel moeten missen, dacht ik nog.

Wat een ervaring. Wat een wereldkerel. Dat iemand zoiets eenvoudigs en toch zoveel betekenends kan geven..

Iemand laten glimlachen is zo moeilijk eigenlijk niet. Jouw lach kan een begin zijn van een keten van glimlachen. Ik straalde toen ik dei jongen gezien had. Ik merkte dat ik invloed had op anderen net zoals hij op mij invloed had gehad.

Om terug te komen op Ben zijn presentatie (preek). Persoonlijk ben ik reeds enkele jaren bezig om zulke dingen tot me te laten komen en me eigen te maken. Ik maak dan geen gebruik van het woordje God, maar ik ga me hier wel meer in verdiepen.

Mij zien ze zondags weer terug ;-)

Geloof het of niet, maar voor mij is dit een heel groot avontuur om dit allemaal mee te maken en om zo in een geloof te rollen.. Heel erg leuk, maar ook confronterend.

Ik geloof in spiritualiteit en in de evolutie. Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde, maar niet in de hemel of hel.
Zo veel vragen, zo weinig goede antwoorden.

Er komt een dag, ooit, dat ik het antwoord zal weten. That's 4 sure :-D

Liefssssss